W relacjach B2B i B2C coraz częściej stosuje się umowy o zachowaniu poufności, zwane też NDA (od: „non-disclosure agreement”/„confidential disclosure agreement”). Umowy te nie są w naszym kraju nowością, jednak w ostatnim czasie zwiększyła się częstotliwość ich zawierania, a także są tworzone bardziej objętościowo. Czym w ogóle jest umowa o poufności i jakie aspekty powinna zawierać?
Czym jest umowa NDA?
Przedsiębiorcy bądź pomysłodawcy uznają wartość posiadanych przez siebie informacji – handlowych, technologicznych, ekonomicznych, gospodarczych, wewnętrznych. Takie informacje muszą być strzeżone aby prowadzić biznes w dotychczasowej, niezakłóconej formie. Bywa i tak, że stanowią fundament nowego biznesu (np. know-how). W obu przypadkach konieczność ich chronienia musi zostać zakomunikowana kontrahentowi.
Informacje te są powierzane na określonych warunkach. Tryb i sposób przekazu jest ściśle ograniczony. Ujawnienie tajemnicy może być usankcjonowane. W taki oto sposób można bardzo ogólnie streścić umowę NDA. Już z tak lapidarnego opisu tej umowy wynika, że nie ma jednego wzorca. Każdy przypadek przekazywania informacji poufnych jest odmiennie warunkowany, co uzasadnia różne postanowienia umowy NDA.
Warto zauważyć, że w polskim prawie zagadnienie tajemnicy przedsiębiorstwa zostało uregulowane w art. 11 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Przepis ten zawiera warunki ustawowej ochrony danej informacji, tj: poufność, brak ujawnienia i zabezpieczenie informacji.
Co powinna zawierać umowa o zachowaniu poufności
Podstawowy aspekt to zagadnienie jednostronności albo dwustronności tej umowy. Chodzi o to czy przekaz informacji chronionych jest jednostronny, czy dwustronny. To decyduje o wewnętrznej strukturze praw i obowiązków w umowie. Ujmując rzecz inaczej, wskazujemy, kto, komu przekazuje tajemnicę.
Umowa NDA powinna zawierać opis/preambułę wyjaśniającą, dlaczego strony postanowiły dokonać wymiany (przekazania) informacji. Przekazywane informacje poufne należy zdefiniować, czyli opisać, co rozumiemy pod tym pojęciem, np. że są to schematy graficzne, pliki bibliotek, plany marketingowe, procesy technologiczne, etc. Pewne informacje nie będą miały charakteru poufnego, np. takie, które zostały już upublicznione.
Kolejny paragraf umowy NDA powinien określać dopuszczalny zakres wykorzystania informacji poufnych.
Kluczowym elementem jest klauzula określająca odpowiedzialność z tytułu naruszenia umowy NDA, np. wprowadzenie mechanizmu kary umownej. Koniecznym standardem w umowie NDA stają się również takie elementy jak: okres obowiązywania umowy, prawo i sąd właściwy, ewentualne warunki jej rozwiązania.
Dlaczego warto tworzyć umowę NDA?
Doświadczenie, wynikające z nieuczciwego pozyskiwania tajemnic handlowych lub ich przechwytywania uczy, że ochrona zasobów służących rozwijaniu bądź prowadzeniu biznesu staje się koniecznością. A realnej ochronie służy umowa NDA.
Dla MamBiznes.pl (dział Bankier.pl)