12 kwietnia 2024

Anna Domin

Obniżony wymiar czasu pracy nie chroni przed zwolnieniem grupowym

Pracownica przebywająca na urlopie wychowawczym złożyła wniosek o obniżenie wymiaru czasu pracy o 1/100 etatu. Czy możliwe jest w tym […]

Pracownica przebywająca na urlopie wychowawczym złożyła wniosek o obniżenie wymiaru czasu pracy o 1/100 etatu. Czy możliwe jest w tym okresie wypowiedzenie jej umowy o pracę?

Pracownik uprawniony do urlopu wychowawczego może złożyć wniosek do pracodawcy o obniżenie wymiaru czasu pracy (maksymalnie do połowy etatu).
Przepisy nie określają minimalnej wielkości, o jaką pracownik może zredukować dotychczasowy etat. Teoretycznie możliwe jest jego obniżenie nawet o jedną godzinę pracy w miesiącu, czyli około 1/160 etatu. Pracownik, który wystąpi z takim wnioskiem, jest chroniony przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę do czasu powrotu do nieobniżonego wymiaru czasu pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od złożenia wniosku. Tak stanowi art. 1868 k.p.
Ochrona wynikająca z powyższego przepisu nie obejmuje sytuacji, kiedy rozwiązanie umowy o pracę związane jest z ogłoszeniem upadłości bądź likwidacją pracodawcy lub następuje bez wypowiedzenia z winy pracownika. Ten ostatni nie jest chroniony przed zwolnieniem także wtedy, gdy wniosek o obniżenie wymiaru czasu pracy złożył w okresie wypowiedzenia.
Ochrona ta nie działa również w pełni, gdy w grę wchodzą przepisy szczególne, wynikające np. z ustawy o zwolnieniach grupowych. Jej art. 5 określa grono osób, których pracodawca nie może zwolnić w trybie grupowym. Może wręczyć im jedynie wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy i płacy. Na tej liście nie ma osób przebywających na urlopach wychowawczych, które korzystają z obniżonego wymiaru pracy, co oznacza, że te osoby nie są chronione przed zwolnieniem grupowym.
Ochrona nie działa także w sytuacji, gdy pracodawca zatrudniający więcej niż 20 pracowników rozstaje się z jedną osobą z przyczyn leżących po jego stronie (art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych). Potwierdza to uchwała Sądu Najwyższego z 15 lutego 2006 r. (sygn. akt II PZP 13/05).