Obniżony wymiar czasu pracy nie chroni przed zwolnieniem grupowym

Pracownica przebywająca na urlopie wychowawczym złożyła wniosek o obniżenie wymiaru czasu pracy o 1/100 etatu. Czy możliwe jest w tym okresie wypowiedzenie jej umowy o pracę?

Ochrona pracownika korzystającego z obniżonego etatu

Pracownik uprawniony do urlopu wychowawczego może złożyć wniosek do pracodawcy o obniżenie wymiaru czasu pracy (maksymalnie do połowy etatu).

Zakres obniżenia wymiaru pracy i ochrona wynikająca z przepisów

Przepisy nie określają minimalnej wielkości, o jaką pracownik może zredukować dotychczasowy etat. Teoretycznie możliwe jest jego obniżenie nawet o jedną godzinę pracy w miesiącu, czyli około 1/160 etatu. Pracownik, który wystąpi z takim wnioskiem, jest chroniony przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę do czasu powrotu do nieobniżonego wymiaru czasu pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od złożenia wniosku. Tak stanowi art. 1868 k.p.

Wyjątki od ochrony przed zwolnieniem

Ochrona wynikająca z powyższego przepisu nie obejmuje sytuacji, kiedy rozwiązanie umowy o pracę związane jest z ogłoszeniem upadłości bądź likwidacją pracodawcy lub następuje bez wypowiedzenia z winy pracownika. Ten ostatni nie jest chroniony przed zwolnieniem także wtedy, gdy wniosek o obniżenie wymiaru czasu pracy złożył w okresie wypowiedzenia.

Zwolnienia grupowe, a obniżony wymiar czasu pracy

Ochrona ta nie działa również w pełni, gdy w grę wchodzą przepisy szczególne, wynikające np. z ustawy o zwolnieniach grupowych. Jej art. 5 określa grono osób, których pracodawca nie może zwolnić w trybie grupowym. Może wręczyć im jedynie wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy i płacy.

Brak ochrony dla pracowników korzystających z obniżonego etatu

Na tej liście nie ma osób przebywających na urlopach wychowawczych, które korzystają z obniżonego wymiaru pracy, co oznacza, że te osoby nie są chronione przed zwolnieniem grupowym.

Zwolnienia indywidualne w kontekście obniżonego etatu

Ochrona nie działa także w sytuacji, gdy pracodawca zatrudniający więcej niż 20 pracowników rozstaje się z jedną osobą z przyczyn leżących po jego stronie (art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych). Potwierdza to uchwała Sądu Najwyższego z 15 lutego 2006 r. (sygn. akt II PZP 13/05).