Źródło: Gazeta Finansowa Data: 09 październik 2009 r. Autor: Andrzej Kostiw
Podstawowymi aktami prawa międzynarodowego regulującymi kwestie transgranicznego oddziaływania na środowisko planowanych działalności oraz określającymi obowiązki i uprawnienia umawiających się państw oraz ich społeczeństw, także w zakresie ewentualnego przeciwdziałania realizacji takich działalności, są Konwencja o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym sporządzona w Espoo dnia 25 lutego 1991 r. oraz Konwencja o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska podpisana w Aarhus dnia 25 czerwca 1998 r. Podstawowe postanowienia pierwszej z ww. konwencji zostały wdrożone do prawa wspólnotowego oraz znajdują odzwierciedlenie w art. 118 – 120 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Realizacja w danym państwie inwestycji obejmującej budowę elektrowni jądrowej stanowi działalność, która może spowodować znaczące transgraniczne oddziaływanie na środowisko. Strona pochodzenia jest zobligowana w takiej sytuacji do zawiadomienia strony narażonej o planowanej inwestycji i jej możliwym oddziaływaniu na środowisko w celu umożliwienia stronie narażonej udziału w procedurze oceny oddziaływania na środowisko. O planowanej inwestycji powinna zostać poinformowana także opinia publiczna danego państwa – strony narażonej, czyli jedna lub więcej osób fizycznych lub prawnych oraz, zgodnie z prawem krajowym lub praktyką, ich stowarzyszenia, organizacje lub grupy, którym przysługuje prawo zgłaszania stronie (państwu) pochodzenia uwag lub zastrzeżeń do planowanej działalności, również po zapoznaniu się z dokumentacją oceny oddziaływania na środowisko. Decyzja końcowa dotycząca planowanej działalności powinna zaś uwzględniać wyniki konsultacji prowadzonych przez strony oraz uwagi zgłaszane przez stronę narażoną oraz jej opinię publiczną na terenach narażonych na szkodliwe oddziaływanie inwestycji. Postanowienia Konwencji z Aarhus nakładają na umawiające się strony – państwa w szczególności obowiązek udzielania społeczeństwu, czyli osobom fizycznym, prawnym oraz ich stowarzyszeniom, organizacjom lub grupom, informacji dotyczących środowiska, w tym wglądu do konkretnej dokumentacji. Ponadto postanowienia ww. konwencji zapewniają zainteresowanej społeczności, a więc nie tylko obywatelom państwa, w którym realizowana jest dana inwestycja, możliwość kwestionowania decyzji dotyczących danego przedsięwzięcia w ramach procedury odwoławczej przed sądami lub innymi właściwymi organami zgodnie z krajowym porządkiem prawnym państwa wydającego decyzję odnośnie realizacji danego przedsięwzięcia.
Chcemy, aby nasze artykuły były dla Ciebie interesujące i zawierały praktyczne informacje. Oddaj głos w naszej sondzie i zdradź nam, jakie tematy są dla Ciebie szczególnie ważne.