[FRAGMENT] Podstawowa zasada, że „wierzyciel może żądać od dłużnika świadnczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić” niejdnokrotnie nie jest przestrzegana przez zobowiązanych do świadczeń. Dlatego ustawodawca wprowadził sądową i egzekucyjną procedurę egzekwowania praw wierzyciela z jednoczesną ochroną statusu podmiotu zobowiązanego.
Ochrona egzekucyjna ma zastosowanie wtedy, gdy dłużnik nie spełnia dobrowolnie żądania zasądzonego uprzednio prawomocnym tytułem egzekucyjnym. Procedura, której celem jest – wg. założen ustawodawcy – sprawne wymuszenie n dłużnikniku spełnienie świadczeń prywatnoprawnych – tzw. postepowanie egzekucyjne – została uregulowana w czesci trzeciej ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postepowania cywilnegio (Dz. U. 1964 r., Nr 43, poz. 296 ze zm.) w art. od 758 do 1088.
Postepowanie egzekucyjne charakteryzuje się szczególnym celem związanym z urzeczywistnieniem tzw. normy prawnej indywidualno-konkretnej, której tresć wyrazona jest w tytule wykonawczym. Przez środki stosowane przez sadowe organy egzekucyjne – w zasadzie prnik jest podporządkowany tej konkretnej normie prawnej w nastepstwie użycia przez komornika środków służących w szczególności odebraniu rzeczy ruchomych, zajęcia wynagrodzenia za pracę lub podjęcia innych władczych działań. Można uznac, że sposób udzielenia ochrony w tym postepowaniu nie jest uzalezniony od rodzaju podmiotu, który tej ochrony żąda. Zatem interesy uczesników postepowania egzekucyjnego powinny być nalezycie chronione poprzez wyznaczenie dopuszczalnych granic formalizmutego postępowania (…).