Źródło: Gazeta Finansowa Data: 23 stycznia 2009 r. Autor: Paweł Kowalski Ustawa z 23 sierpnia 2007r.o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym implementowała do polskiego systemu prawnego Dyrektywę 205/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. Podstawowymi celami wprowadzonej regulacji jest określenie i zdefiniowanie nieuczciwych praktyk rynkowych w działalności gospodarczej oraz wprowadzenie mechanizmów mających na celu zwalczanie i przeciwdziałanie takim praktykom, w interesie konsumentów oraz w interesie publicznym. Jest to ustawa, która ma za zadanie ochronę zasad uczciwej konkurencji, w szczególności w stosunkach na linii przedsiębiorca — konsument. Konstrukcja ustawy Ustawa definiuje pojęcie nieuczciwej praktyki rynkowej, jako praktyki sprzecznej z dobrymi obyczajami, która w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu. W kolejnych artykułach ustawy zdefiniowane zostały najczęściej spotykane rodzaje nieuczciwych praktyk rynkowych, takie jak praktyka rynkowa wprowadzająca w błąd czy też agresywna praktyka rynkowa. Możliwości konsumentów Ustawa przyznaje również konsumentom instrumenty procesowe, pozwalające na egzekwowanie swoich praw na drodze sądowej. Na podstawie art. 12 ustawy w razie dokonania nieuczciwej praktyki rynkowej konsument, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać od przedsiębiorcy między innymi zaniechania takiej praktyki oraz usunięcia jej skutków, jak również naprawienia szkody.
Ciężar dowodu
Należy zauważyć, że ustawa w przypadku powództw wytaczanych przez konsumentów (ewentualnie przez podmioty wymienione w ustawie, takie jak np. Rzecznik Praw Obywatelskich czy powiatowy rzecznik konsumentów) przenosi procesowy ciężar dowodu na przedsiębiorcę, to bowiem na nim spoczywać będzie obowiązek udowodnienia, że dane zachowanie nie stanowi nieuczciwej praktyki rynkowej. Obawy przedsiębiorców Takie rozwiązanie nie jest z pewnością korzystne dla przedsiębiorców, z drugiej jednak strony może stanowić zachętę dla konsumentów do dochodzenia swoich praw na drodze sądowej. Wytaczając bowiem powództwo, konsument nie będzie obciążony koniecznością udowodnienia swoich racji, a więc wykazania, że dane zachowanie stanowi nieuczciwą praktykę rynkową. W związku z takim zapisem, w chwili wejścia w życie ustawy analizowana regulacja wywoływała u wielu przedsiębiorców obawę uwikłania się w liczne spory sądowe z konsumentami, jednak wydaje się, że te przewidywania nie sprawdziły się. Podział problematyki Wskazać należy także na kontrowersje związane z samym uchwaleniem komentowanej ustawy, jako odrębnego aktu prawnego. Zdaniem niektórych ekspertów, powoduje to niepotrzebne rozdzielenie problematyki nieuczciwej konkurencji na dwa główne akty normatywne: w ramach stosunków pomiędzy przedsiębiorcami zastosowanie będzie miała ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, natomiast ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym reguluje stosunki na linii przedsiębiorca — konsument. W związku z tym pojawiały się również postulaty implementowania przepisów unijnych w drodze nowelizacji ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Autor jest radcą prawnym w kancelarii Rachelski i Wspólnicy
Chcemy, aby nasze artykuły były dla Ciebie interesujące i zawierały praktyczne informacje. Oddaj głos w naszej sondzie i zdradź nam, jakie tematy są dla Ciebie szczególnie ważne.
